Το μετέωρο βήμα της Αριστεράς
Το παρόν δεν διεκδικεί δάφνες οικονομοτεχνικής ή θεωρητικής “διδασκαλίας”. Υπάρχουν αρμοδιότεροι και ικανότεροι από μια τέτοια σκοπιά. Το ακροατήριο της Αριστεράς καθόλη την πενταετία που πέρασε , βομβαρδίστηκε από αναλύσεις περί των αρετών της σκληρής πλήν έντιμης διαπραγμάτευσης , περί το ευρώ και τις αρετές μιας εξόδου απο αυτό, περί αναδιάταξης ή διατήρησης των διεθνών συμμαχιών της χώρας. Η σκληρή πραγματικότητα..
έχει θέσει σε σκληρή δοκιμασία το σύνολο των προσεγγίσεων. Απο όλες λείπει ο κρίσιμος κρίκος του λαικού παράγοντα , της κινητοποίησης του αριστερού , εργατικού και ευρύτερου λαικού κινήματος. Εν τέλει ο κρίκος της υλοποίησης. Γίγαντες με πύλινα πόδια τα σχέδια επί χάρτου , χωρίς τους οργανικούς δεσμούς με αυτόν στο όνομα του οποίου καταστρώνονται , τα συνδικάτα , τους συλλόγους της νεολαίας , την οργανωμένη αριστερά. Εδώ λοιπόν θα επιχειρήσω να κωδικοποιήσω σε σημεία τις βασικές αγωνίες και ερωτηματικά των μελών και ψηφοφόρων του ΣΥ.ΡΙΖ.Α που ως γνωστόν δεν είμαστε ούτε οικονομολόγοι , ούτε υπουργοί , αλλά εργαζόμενοι , άνεργοι , αγρότες νέοι , γυναίκες με επείγουσες ανάγκες και εκφρασμένες προσδοκίες στο αποτέλεσμα της 25ης Γενάρη.
1. ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ και Κοινωνικός συσχετισμός.
Ο σημερινός συσχετισμός στην ίδια την κυβέρνηση κοινωνικής σωτηρίας και τα όρια της διαπραγμάτευσης , δεν είναι υπόθεση που αφορά αποκλειστικά στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Είναι λάθος να αντιμετωπίζεται ένα μέτωπο αριστερών ρευμάτων , σαν οποιαδήποτε αστική κυβέρνηση που έταξε και δεν υλοποίησε τα υπεσχημένα. Όσοι είναι εύκολοι στο ανάθεμα , θα πρέπει να σκεφτούν πώς απάντησε η υπόλοιπη αριστερά στο κάλεσμα του ΣΥ.ΡΙΖ.Α για ενότητα και στη δράση και στο κυβερνητικό επίπεδο. Τα πραγματικά όρια της κυβέρνησης δεν εξαρτώνται απο τη σοφία των οικονομολόγων. Εξαρτώνται απο το πόσο θα πιεστούν οι δανειστές και οι πολιτικοί και κοινωνικοί τους σύμμαχοι στο εσωτερικό της χώρας. Οι διαπραγματευτές στην πραγματικότητα δεν κομίζουν έξυπνες οικονομοτεχικές ιδέες. Κομίζουν μήνυμα πραγματικού συσχετισμού κεφαλαίου-εργασίας στην Ελλάδα. Και σε αυτό το επίπεδο , οι μέρες που περνούμε δεν δικάζουν μόνον τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α , αλλά και το Κ.Κ.Ε και την ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Η αριστερή συμπαράταξη , η ενότητα δηλαδή του εργατικού και λαικού κινήματος απέναντι στους συνασπισμένους καπιταλιστές και τα κόμματά τους , δεν επιτεύχθηκε , με πραγματικές ευθύνες και στις δυνάμεις του ΣΥ.ΡΙΖ.Α , για το αν και πόσο την υπηρέτησαν , αλλά και στους υπόλοιπους. Πόσο μπορεί να πείσει η άρνηση του Κ.Κ.Ε για οποιαδήποτε μορφή αριστερού μετώπου , τη στιγμή που δικαολογείται ακόμα και σήμερα η συνεργασία με τη Ν.Δ το 1989 , ως κυβέρνηση ειδικού σκοπού ? Πόσο μπορεί να πείσει η αντεστραμμένη κοινοβουλευτική εμμονή της ΑΝΤΑΡΣΥΑ να καταγράψει 0, κάτι , ενώ μπορούσε σε συνεργασία με τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α να μετέχει με ισχυρή και κοινοβουλευτική παρουσία στις σημερινές εξελίξεις ?
Ενα πρόχειρο συμπέρασμα απο τις έως τώρα εξελίξεις για την ίδια την Αριστερά στο σύνολό της , είναι ότι η παρατεταμένη ειρηνική συμβίωση με το κοινωνικό καθεστώς , έχει διαμορφώσει συντηρητικά αντανακλαστικά , χάσμα με τα εργατολαικά στρώματα , συντηρητικές ιεραρχίες και ιδέες. Η δύναμη της συνήθειας οδηγεί σε απόλυτο δισταγμό για μια κλιμάκωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα που προυπέθετε και ανάλογες πολιτικές πρωτοβουλίες ενότητας , απέναντι στο ευρωενωσιακό τέρας και το κεφάλαιο στο εσωτερικό της χώρας. Είμαι σίγουρος οτι πολλοί θα ισχυριστούν ότι βγάζω λάδι τον ιδιο τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. Κάθε άλλο. Οι αυταπάτες για την ίδια τη φύση της Ε.Ε είναι πραγματικότητα και συντρίβονται αυτή τη στιγμή. Παρόλα αυτά όμως , αυτός ο χώρος έκανε το βήμα της σύγκρουσης , αναλαμβάνοντας την ευθύνη που συνεπάγονταν το σύνθημα για “ Κυβέρνηση της Αριστεράς”. Αυτός και το Podemos , αποτελούν την ηγεσία στην αντινεοφιλελεύθερη πάλη σε όλη την Ευρώπη και δικαίως έχουν ξεσηκώσει διεθνές κύμα αλληλεγγύης ενάντια στο άδικο και ταξικό χρέος. Οι φίλοι του αναθέματος στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α , θα πρέπει να λάβουν υπόψην το πλαίσιο συμμαχιών και εκτός Ελλάδος και στο εσωτερικό. Η διεθνής αλληλεγγύη αφορά αποκλειστικά στους λαούς , τα αριστερά κόμματα και συνδικάτα , ενώ στο εσωτερικό οι μόνοι διαθέσιμοι για ανιμνημονιακή – κυβερνητική συνεργασία ήταν οι ΑΝΕΛ , χωρίς κανένα έρεισμα στο κίνημα των εργαζομένων και με εκατοντάδες πολιτικά βαρίδια πάνω στο αριστερό πρόγραμμα.
2. Που βρισκόμαστε
Υπάρχει το κεκτημένο ενός φρένου στην επιθετικότητα του κεφαλαίου. Το άμεσο πρόγραμμα των δανειστών δεν είναι το σημερινό. Ηταν περαιτέρω απολύσεις στο Δημόσιο, μειώσεις μισθών και συντάξεων , εξπρές ξεπούλημα των παραγωγικών δομών στους πειρατές των αγορών . Πλήρης συντριβή των δικαιωμάτων και του εισοδήματος. Ταυτόχρονα βέβαια συνεχίζεται η επιτροπεία και συνδέεται κάθε πολιτική απόφαση μιας εκλεγμένης κυβέρνησης , με το βέτο αμιγώς καπιταλιστικών, χωρίς καμία δημοκρατική νομιμοποίηση , παραγόντων της Ε.Ε.
Η διαρκής ταύτιση των θεσμών του συγκεντρωμένου κεφαλαίου (Ε.Ε – Ε.Κ.Τ- Δ.Ν.Τ), με την Ευρώπη γενικώς , με τους λαούς και τις πολιτικές , πολιτισμικές και δημοκρατικές κατακτήσεις τους , δεν πατάει πουθενά. Πρόκειται για μια αστική , κοσμοπολίτικη αυταπάτη που δεν αντέχει τη δοκιμασία της πραγματικότητας της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης . Αυτή η δομική κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής , οδηγεί τις αστικές δημοκρατίες να γίνονται περισσότερο αστικές παρά δημοκρατίες. Το πραγματικό πολιτικό έλειμμα στην Αριστερά δεν είναι καν ο κενός κοινωνικού περιεχομένου “ευρωπαισμός”. Άλλωστε υπάρχει και κενός κοινωνικού περιεχομένου αντιευρωπαισμός. Η Αριστερά σέρνεται σε αυτές τις αντιλήψεις , όπως συνέβη και με τη Σοσιαλδημοκρατία άλλωστε , γιατί αρνείται να επικαιροποιήσει το σοσιαλιστικό πρόταγμα. Αρνείται να υπαγάγει την τακτική της στη στρατηγική της εργατικής και λαικής εξουσίας , στα άμεσα σοσιαλιστικά μετρα. Έλεγχο του τραπεζικού συστήματος , κρατικοποίηση των στρατηγικών τομέων της οικονομίας , αποφασιστικού περιορισμού της ασυδοσίας του κεφαλαίου. Σήμερα οι “ ουτοπίες” μιας κοινωνίας όπου οι άνθρωποι θα είναι πάνω απο τα κέρδη , είναι μονόδρομος ώστε να αντιμετωπιστούν οι εκβιασμοί του κεφαλαίου και της Ε.Ε. Μονόδρομος ώστε να αποφευχθεί η επιστροφή στην δρακόντεια λιτότητα , στο καθεστώς εκτάκτου ανάγκης, στην μονιμοποίηση μιας αυταρχικής δημοκρατίας που αναγεννά τον φασισμό και τον νεοναζισμό, πάνω στις στάχτες των πολιτικών ελευθεριών και του εργατικού εισοδήματος.
3. Τί να κάνουμε ?
Παρότι το ερώτημα είναι βαρύτερο του υποφαινόμενου , πρέπει να αποπειραθούμε οι ίδιοι να το απαντήσουμε. Πρέπει να σπάσουμε τη συνήθεια που αποκτήσαμε όλοι στα χρόνια της κυριαρχίας των αστικών κομμάτων , να τα περιμένουμε όλα απο την κυβέρνηση και να περιμένουμε την ψήφο για να εκφραστούμε. Αυτή η αντίληψη δεν στηρίζει την δημοκρατία , αντίθετα την υπονομεύει. Έχει οδηγήσει στα τεράστια ποσοστά αποχής στην Ευρώπη , στο σταδιακό διαζύγιο των λαικών στρωμάτων απο την κεντρική πολιτική σκηνή. Όσοι υποστηρίζουν αυτή την αντίληψη , τουλάχιστον απο εμάς , τους “μικρούς ανθρώπους” , τρέφουν φρούδες ελπίδες προσωπικής “τακτοποίησης”, μέσω των διάφορων συστημάτων πολιτικής αλληλοεξυπηρέτησης. Η δικτατορία των δανειστών θα στήσει θριαμβευτικά τη σημαία της πάνω στις αυταπάτες της αναμονής να καθαρίσουν οι ειδικοί της οικονομίας και ότι υπάρχει προσωπικός δρόμος.
a. Να αξιοποιήσουμε την “ασάφεια”της διαπραγμάτευσης με τους δανειστές.
Δεν πρόκειται για κόλπο του ΣΥ.ΡΙΖ.Α να εξαπατήσει το εκλογικό του κοινό. Πρόκειται για πραγματικά ρήγματα στο πιό άγριο νεοφιλελεύθερο μοντέλο που κυριαρχεί στην Ευρώπη και τον κόσμο. Η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι θα αντισταθμίσει τα δημοσιονομικά κενά με τη δίκαιη φορολόγηση. Όσοι δίνουν την έμφαση στην φοροαποφυγή των μικρομεσαίων , προσφέρουν κακές υπηρεσίες. Καταρχήν βγάζουν λάδι τους πραγματικούς ενόχους για το Δημόσιο χρέος δηλ. τη φοροαποφυγή του μεγάλου κεφαλαίου , τους εξοπλισμούς , τους καναλάρχες , τις ατελείωτες λίστες στελεχών των αστικών κομμάτων και της κρατικής γραφειοκρατίας που ξεπλήρωναν έτσι τις υπηρεσίες τους στον πλούτο. Από την άλλη η φοροεπίθεση στους μικρομεσαίους , ριζοσπαστικοποιεί προς τα δεξιά , προς τον φασισμό για την ακρίβεια , τη μικρή επιχειρηματικότητα και τους αγρότες. Η σύγκρουση με τους ολιγάρχες , με κύριο εργαλείο την κινητοποίηση του εργατικού και αριστερού κινήματος , μπορεί να κερδήσει στην κατεύθυνση ανατροπής του νεοφιλελευθερισμού , τα μικρομεσαία στρώματα και να τους αποσπάσει απο τις δαγκάνες της δεξιάς λαικιστικής αντιπολίτευσης που συγκρότησε μόνιμη νεοναζιστική παρουσία στο κεντρικό πολιτικό σκηνικό.
Οι επόμενες “ανάσες αξιοπρέπειας” πρέπει να οργανωθούν έξω απο τα κανάλια , ενάντια στις απολύσεις σε μεγάλες επιχειρήσεις , κεντρικά πολιτικά συλλαλητήρια με αίτημα:
ΝΑ ΠΛΗΡΩΣΕΙ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ
ΝΑ ΤΣΑΚΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ΟΛΙΓΑΡΧΕΣ
Αυτή είναι η πολεμική ιαχή του εργατικού κινήματος και της Αριστεράς
b. Η Δημοκρατία είναι το ζητούμενο. Αυτό που ζούμε είναι η απόπειρα ακύρωσης του εκλογικού αποτελέσματος απο το ιμπεριαλιστικό διευθυντήριο. Δεν υπάρχει κανένας λόγος αυτό να εξωραίζεται ως έντιμος συμβιβασμός. Είναι υποχώρηση από τη λαική βούληση με το πιστόλι στον κρόταφο. Όλοι αντιλαμβανόμαστε οτι ο εκβιασμός θα συνεχιστεί , μέχρι τον Ιούνη , με στόχο η αριστερά να εισάγει επίσημα το Μνημόνιο 3 με μοναδικό αντάλλαγμα θεσμικές αλλαγές και συσσίτια με την Αρχιεπισκοπή. Το χρέος θα συνεχίσει να παίζει το ρόλο της αγχόνης στην πολιτική βούληση και το ελληνικό κράτος θα οδηγηθεί σε χρεοκοπία με πρωτοβουλία των δανειστών , όταν πιά θα τα έχουν πάρει όλα. . Η Αριστερά έχει υπαρξιακή υποχρέωση να αντιδράσει καταγγέλοντας τον εκβιασμό και προσφεύγοντας στη λαική ετυμηγορία με όποιον τρόπο θεωρεί σκόπιμο. Να διεκδικήσει συντριπτικά ποσοστά , με εμμονή στην ταξική μονομέρεια του προγράμματος με το οποίο κέρδισε τις εκλογές και με κύριο αίτημα να τσακιστεί το βέτο του Ευρωπαίου μονάρχη. Να αποκατασταθεί η Δημοκρατία . Δεν υπάρχει κανένας πλην των προνομίων και των εντεταλμένων των δανειστών που να έχει αντίθετο συμφέρον προς αυτή την εξέλιξη. ΝΑ ΒΓΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟ ΜΑΧΑΙΡΙ ΣΤΑ ΔΟΝΤΙΑ. Αλλιώς οδηγούμαστε σε μια κατάσταση όπου ο θεσμικός τρόπος διεκδίκησης δικαιωμάτων και οικονομικής βελτίωσης της θέσης , θα ακυρωθεί για χρόνια. Η πολιτική και ο συνδικαλισμός όπως τα γνωρίσαμε απο το 74 και μετά δεν θα αποτελούν διέξοδο πλέον και εργαλεία για τον λαό.
4. Κόμμα κινηματικό και οχι κυβερνητικό.
Τα πολιτικά εργαλεία για αυτή την κατεύθυνση , την κατεύθυνση του ΣΥ.ΡΙΖ.Α της δημοκρατίας και των δικαιωμάτων υπάρχουν. Είναι καταρχήν η αποκατάσταση των κομματικών διαδικασιών βάσης. Τα όργανα όλων των βαθμίδων πρέπει άμεσα να εγκαταλείψουν την εσωστρέφεια και τη γκρίνια και να επιδοθούν σε ανοικτές διαδικασίες οργάνωσης και λήψης αποφάσεων. Η γραφειοκρατική πρόσδεση του κόμματος στο κυβερνητικό άρμα , δεν πρόκειται να μας εξασφαλίσει ούτε τις καρέκλες. Αντίθετα αν όντως θέλουμε να ισχυροποιήσουμε τη θέση της κυβέρνησης απέναντι στους δανειστές , πρέπει να αποκαταστήσουμε τον πολιτικό μας δεσμό με αυτούς στο όνομα των οποίων είμαστε στην κυβέρνηση . Να οργανώσουμε την αντιπαράθεση που βρίσκεται μπροστά μας , αναδεικνύοντας το μόνο βάσιμο πρόγραμμα. Το πρόγραμμα των αναγκών των εργαζομένων και της αγροτιάς. Οι αφορμές είναι γύρω μας κατα εκατοντάδες. Οι απολύσεις σε μεγάλες επιχειρήσεις στην πόλη του Αγρινίου. Η υπολειτουργία ενός Πανεπιστημίου που φθίνει και αδυνατεί να σιττίσει τους φοιτητές του , παρότι βρίσκεται στα χέρια ενός ακμαιότατου επιχειρηματία. Ένα Νοσοκομείο κολαστήριο για τους εργαζόμενους και παγίδα κινδύνου για τους ασθενείς. Και βέβαια όσοι κερδίζουν από όλα αυτά και βρίσκουν πολιτική έκφραση στο τόξο της ντροπής ΠΑ.ΣΟ.Κ-Ν.Δ-ΠΟΤΑΜΙ.
Με τα συνδικάτα , με την Αριστερά , με τους λαούς της Ευρώπης μέχρι τη νίκη.
Μέλιος Παντελής , μέλος στον ΣΥ.ΡΙΖ.Α Αγρινίου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου