Θα μας συγχωρέσουν οι φίλοι την προχειρότητα της
ανάρτησης.Κρίναμε απαραίτητο
να αναρτήσουμε κάποιες πολιτικά σημαντικές επιλογές μας και
να επικοινωνήσουμε κάποια συμπεράσματα
απο τις δράσεις ,τις συνεργασίες,τις αντιπαραθέσεις στις οποίες έχουμε συμμετάσχει.Είναι
νομίζουμε ποιό υπεύθυνη και πιο πολιτική στάση,απο την αποσιώπηση,την
κωλοτούμπα,τον άκρατο υποκειμενισμό,την τοπικοποίηση στη νιοστή των παθογενειών
της αριστεράς και του κινήματος αντίστασης.
Ανυπακοή-συνδικάτα-αριστερά
Καταρχήν
η ανάρτηση που αφορά στις δράσεις του εργατικού
κέντρου Μεσολογγίου ενάντια στα χαράτσια.Σε μια περίοδο σαν και αυτη
,καταστροφής της εργασίας και των δημοκρατικών δικαιωμάτων η μικρότητα δεν
ταιριάζει στους αγωνιστές.Είναι σχεδόν εντυπωσιακό η μόνη μαζική δράση στο νομό,με απτά αποτελέσματα,οργανωμένη απο το
χώρο της αριστεράς ,να αποσιωπάται και να αγνοείται στο επίπεδο εξαγωγής
πολιτικών συμπερασμάτων απο άτομα και συλλογικότητες που δραστηριοποιούνται
στην πόλη του Αγρινίου στο ίδιο μέτωπο του χαρατσιού.Οταν η πραγματικότητα δεν
συμφωνεί με τη γραμμή ή τις αντιλήψεις μας δεν φταίει η ίδια.Φταίει ο δικός μας
υποκειμενισμός,τα πολιτικά μας κριτήρια,η σχέση που έχουμε επιλέξει να έχουμε
με το μαζικό κίνημα.
Η Αριστερά και τα συνδικάτα παραμένουν η
ραχοκοκαλιά του κινήματος αντίστασης-συγκοινωνούντα δοχεία με τις πραγματικές
λαικές συνελεύσεις,τις επιτροπές βάσης,το αυθόρμητο κίνημα.Καταρχήν οι
εκκλήσεις των δύο αριστερών κομμάτων να μην πληρωθεί το χαράτσι ηταν
καθοριστικές στη δημιουργία κλίματος.Η στάση των δήμων της ριζοσπαστικής
αριστεράς Ν.Ιωνία-Ελληνικό κτλ προσέφεραν οργανωτικές δομές,κοινωνική
διεισδυτικότητα,νομιμοποίηση στο «δεν πληρώνω».Δημιούργησαν ντόμινο σε ΟΤΑ και
επαγγελματικές οργανώσεις.Η συμμετοχή πρωτοβάθμιων σωματείων και ομοσπονδιών σε
καταλήψεις και αποφασιστικές δράσεις αποδεικνύουν οτι γραφειοκρατικοποίηση και
συντεχνιασμός δεν αρκούν για να εξουδετερώσουν δομές άμυνας δεκαετιών.Στις μάχες που έρχονται θα υπάρξουν
ανακατατάξεις στη συνδικαλιστική και πολιτική εκπροσώπηση της εργατικής τάξης
,θα αναδειχτεί νέα ριζοσπαστική
ηγεσία.
Η θεωρία του
τέλους της αριστεράς και των συνδικάτων,μια δεξιά εκδοχή της αυτονομίας που
διακινήθηκε στις πλατείες και απο τμήμα της εξωκοινοβουλευτικής εχει πλέον
περιθωριακά χαρακτηριστικά.Η Χαλυβουργική ηταν η ταφόπλακά της.Τα δεξιά βέβαια
αποτελέσματά της υπάρχουν.Απέκτησαν υπόσταση και νομιμοποίηση να διαδηλώνουν
πλέον ακόμα και σε απεργίες δεξιά λαικιστικά σχήματα,ακόμη και ακροδεξιοί,καθαρμένοι
στην «άμεση δημοκρατία».Διάττοντες αστέρες τύπου Καζάκη που προσγειώθηκαν μαζι
με το Μνημόνιο στον πλανήτη της αντικαπιταλιστικής πολιτικής, ,διεκδικούν την
ηγεσία της αντίστασης σε απόλυτο ανταγωνισμό με την αριστερά οχι μόνο εκλογικά
και οργανωτικά.Οσοι θεώρησαν τον αντιευρωπαισμό ως το καθοριστικό κριτήριο είναι ευκαιρία να
αναθεωρήσουν.Το πακετάκι που σερβιρίστηκε αντιμνημονιακά περιέχει ρατσισμό,νέα
τάξη,συνομωσιολογική αφήγηση της πρόσφατης ιστορίας και κυρίως την αναγωγή του
εθνικού σε κυρίαρχη παράμετρο της ερμηνείας του Μνημονίου και της κρίσης.
Φιάσκο
Η σύγχυση είχε και
στο Αγρίνιο τις συνέπειες της.Σε σημείο να προβληματίζεται κανείς σοβαρά για
την υπόσταση του χώρου που διεκδικεί το αριστερότατο άκρο στη διάταξη των
πολιτικών δυνάμεων της πόλης.To Συντονιστικό των σωματείων-συλλόγων ηταν κατάκτηση της
κινητοποίησης στις 30/9 ενάντια στο φόρο επιτηδεύματος.Κατάκτηση της ενοτικής
δράσης ,της μαζικής δουλειάς,της σωματειακής απεύθυνσης.Αυτη η κατάκτηση που
άνοιγε νέους ορίζοντες για ενοτικές μαζικές δράσεις στο μέλλον, κατέληξε στο
ναυάγιο της συζήτησης για το χαράτσι στο δημοτικό συμβούλιο.Αν η εκπροσώπηση
του Συντονιστικού απο τον Π.Μπεσίνη
δεν γίνονταν με τόσο αγωνιστικό και
ολοκληρωμένο πολιτικά τρόπο, θα μιλούσαμε για το απόλυτο φιάσκο.Οχι βέβαια
λόγω της αναμενόμενης απόφασης Μοσχολιού-Σταμάτη.Οσο για το πως φτάσαμε εκει,τί
πολιτικά κεκτημένα επιδιώξαμε στη σχέση μας με τα σωματεία και το ίδιο το
Συντονιστικό.
Πατριωτική αυτονομία
Ο όρος που θα μπορούσε να περιγράψει την
αντίληψη συνοθύλλευμα που οδήγησε στην αποτυχία είναι ο καινοφανής όρος
πατριωτική αυτονομία.Ξεχυλώνει τον παραδοσιακό αριστερό πατριωτισμό σε καθεστώς
κατοχής και αλλοιώνει πλήρως τί είναι
αριστερό τί είναι δεξιό στην εποχή του Μνημονίου.Δεν υπάρχουν πλέον τα κριτήρια
της ταξικής σύνθεσης των ρευμάτων για να τα κατατάξουμε,ούτε των πολιτικών
παραδόσεων και των σχέσεων με τον κύριο όγκο της αριστεράς.Αρκεί ο
αντιμνημονιακός βερμπαλισμός,οι πατριωτικές εως εθνικιστικές κορώνες(ο
ρατσισμός μπαίνει κατω απο το χαλάκι) για να ενταχθεί κανείς στο αντικατοχικό
κίνημα!!!
Ο
συμφιλιωτισμός με την Κ(που συστηματικά καλλιεργήθηκε κατα την κινητοποίηση των
πλατειών) κορυφώθηκε με την αναγωγή της σε ισότιμο ίσως και ανώτερο εταίρο απο
τα συνδικάτα στο συντονιστικό, με διάφορες τραγελαφικές συνέπειες.Στη
συγκέντρωση για το Πολυτεχνείο να μιλάει ατελείωτα ενας παπας(δεν ηταν ο παπα
ανυπόμονος του Βελουχιώτη, αυτος που έκανε συγκεντρώσεις για το χάραγμα του
αντιχρίστου ηταν),ο εκπρόσωπος της Κ να γράφει πύρινες καταγγελίες εναντίον του
ΕΚΑ κτλ,κτλ.Μπορεί η ταύτιση τους με το Σταμάτη για το νερό(!!) να μην εχει
ακόμα ξεδιαλύνει το τοπίο για πολλούς συναγωνιστές…Η ομίχλη της αμεσοδημοκρατίας μπάταρε τη λογική των συμμαχιών,διεύρυνε την
απόσταση των ανένταχτων απο την εργατική πολιτική, θεωρικοποίησε το
συντηρητισμό,υπονόμευσε τελικά τον ίδιο το συντονισμό.Η διαταξικότητα των
κινητοποιήσεων ηταν μια παράμετρος που σύγχυσε τους στόχους,τα μέσα,το πολιτικό
στίγμα.Η στάση της αριστεράς όμως ηταν η κυριότερη.Είτε απείχε τελείως ,είτε εξατμίστηκε στο μέσο όρο του
κινηματισμού και της κυρίαρχης ιδεολογίας.Οι εργατικές πρωτοπορίες που
συμμετείχαν δεν κατάφεραν να ηγεμονεύσουν στη μαζική κίνηση ακριβώς λόγω του
κενού οργανωμένης αριστερής παρέμβασης.Η έστω καθυστερημένη παρέμβαση της
επιτροπής δεν χρωστάμε-δεν πουλάμε-δεν πληρώνουμε που στηρίζει ο ΣΥΡΙΖΑ,
συγκράτησε 100άδες αγωνιστές στη δράση μετα την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου ,εως
και σήμερα ενάντια στα χαράτσια.Εγινε σε ενα βαθμό παράδειγμα προς μίμηση για
10άδες λαικές συνελεύσεις που μετατράπηκαν σε δυναμικά σχήματα ενοτικής δράσης.
Προς πασαν νόσον...
Η
δεύτερη καταστροφική παράμετρος για την πορεία του Συντονιστικού ηταν οτι δεν
έγινε αντιληπτή η τεράστια ευκαιρία που άνοιγε η παρουσία του Εμπορικού Συλλόγου,του ΣΕΝΑ και της
ΕΛΜΕ.Δεν έμπαινε η λογική να μπεί στην πρώτη γραμμή η ανάγκη να οργανωθούν
στοιχειώδεις κινητοποιήσεις,έστω και με μινιμούμ πλαίσιο. Ούτε καν αυτη τη μέρα της συζήτησης στο Δημοτικό συμβούλιο δεν έγινε
προπαγανδισμένο κάλεσμα σε συγκέντρωση.Πήγαμε στη μάχη για το χαράτσι χωρις προσπάθεια έστω για μαζική διαμαρτυρία των φορέων που
θα έσπαγε το φόβο,θα άνοιγε τη συζήτηση
μεσα στην κοινωνία,θα είχαμε τουλάχιστον
το κέκτημένο της δράσης και της ζύμωσης.Σίγουρα υπάρχουν
Αγρινιώτες που δεν γνωρίζουν οτι ο κύριος παραγωγικός ιστός της πόλης ήταν
αντίθετος στο χαράτσι με ανοικτή και δημόσια τοποθέτηση.Ακούστηκε μέχρι και η παντελώς άσχετη (με την πραγματικότητα
της ραγδαίας φτωχοποίησης που ζεί ο λαός) άποψη,οτι
θα καθάρουμε τους Πασόκους.Δυστυχώς
κυριάρχησε η καχυποψία,ο υποκειμενισμός του μικρόνοου και μίζερου επιτελείου,
που δεν εχει ακόμα αντιληφτεί οτι σήμερα, στη συγκυρία που περνάμε, μαζική διαμαρτυρία και διεκδίκηση σωματείων δεν εχει τίποτα
το σοσιαλδημοκρατικό.Η σημερινή σοσιαλδημοκρατία είναι στεγνή απο
καθε διεκδίκηση,είναι κλεισμένη στις επαύλεις με πολλούς φρουρούς και δεν
διαδηλώνει ούτε οργανώνει διεκδικήσεις.Οργανώνει μαζί με τους αστούς τη συντριβή των συνδικάτων,των δημοκρατικών
ελευθεριών,πριονίζει το κλαδί που όλοι καθόμαστε επάνω του.Εκείνο που θα μας
σώσει είναι η ενότητα στη δράση,η συσπείρωση των πλατύτερων δυνατόν δυνάμεων στο
δρόμο,στην ταξική και κοινωνική άμυνα.
Είμαστε απο
εκείνους που ο εκλογοκεντρισμός και η συστημική λογική της Αριστεράς εχουν
καθορίσει την πολιτική μας ένταξη στη
Διεθνιστική Εργατική Αριστερά(ΣΥΡΙΖΑ).Αντιλαμβανόμαστε
τη σχέση μας με την αριστερά και με όρους ρήξης αλλα και με όρους ενότητας και
κοινής δράσης.Το ανάστημα της κριτικής
στη γραφειοκρατία των συνδικάτων και στην κοινοβουλευτική αριστερά (μεσα απο τα
οποία εκφράστηκε η ταξική πάλη στην Ελλάδα απο τη χούντα και μετα) δεν το
κληρονομήσαμε,δεν μας ανήκει εξορισμού.Είναι
προς κατάκτηση στο πεδίο της οργάνωσης
της αντίστασης της εργατικής τάξης και οχι στο πεδίο της προσωπικής πολιτικής ή της διατύπωσης αρχών.Σήμερα
οργάνωση της αντίστασης χωρίς τα συνδικάτα και τα μαζικά ρεύματα της αριστεράς
είναι αδύνατη και καταλήγει αν οχι σε δεξιά αποτελέσματα ,σε φαινόμενα
παραγοντισμού και περιθωριοποίησης.
Οι
όποιες δυνάμεις της αντικαπιταλιστικής αριστεράς ,το τελευταίο που πρέπει να
κάνουν είναι να περιστρέφονται γυρω απο τον εαυτό τους.Τα μοναδικά παραδείγματα
μαζικών αντικαπιταλιστικών ρευμάτων την
Ευρώπη (N.P.A,SWP,Γαλλία-Αγγλία), εχουν σαν στοιχείο
της φυσιογνωμίας τους την ενιαιομετωπική τακτική απέναντι στα κόμματα της
Αριστεράς και θεωρούν τα συνδικάτα το κύριο πεδίο δράσης.
Στο
μικρόκοσμο του Αγρινίου ,θα έπρεπε να προβληματίσει οτι στο δια ταύτα
ταυτίζονται απολύτως με την Κ( δηλ.μαζευόμαστε μεταξύ μας και κάνουμε προσφυγή
στα δικαστήρια).Αφού τρείς κινητοποιήσεις του Συντονιστικού (30/9 ΔΟΥ,γενική
απεργία 19/20 Οκτώβρη,Πολυτεχνείο)δεν κατάφεραν να αποσπάσουν τους συναγωνιστές
απο την αυτοαναφορά ,δεν είμαστε καθόλου αισιόδοξοι για το μέλλον.Στην
πραγματικότητα η αμιγής κεντροαριστερά
και οι λογικές πατριωτικού μετώπου καταλήγουν στα ίδια περίπου πολιτικά συμπεράσματα.Το
κλειδί για την ανατροπή του Μνημονίου δεν βρίσκεται στα συνδικάτα και την
Αριστερά ,αλλα κάπου αλλού.
Επιτροπή αγώνα
Η επιτροπή αγώνα
είναι μια ιδέα δυναμικης συνεργασίας αγωνιστών της βάσης για να πεταχτεί το
γραφειοκρατικό καπάκι απο τα σωματεία,να συσπειρωθούν δυνάμεις για
αποφασιστικές δρασεις.Απο τις 30/9 εως και το δημοτικό συμβούλιο για το
χαράτσι, συνεργαστήκαμε με συναγωνιστές όλων των
αποχρώσεων(ΣΥΝ,ΑΝΤΑΡΣΥΑ,αντιεξουσιαστές,κεντροαριστερά
στελέχη,ανένταχτους,νεολαία ΣΥΝ).Συνεχίζουμε να πιστεύουμε οτι τέτοιες
συνεργασίες θα γίνουν απαραίτητες και στο μέλλον.Είναι απαραίτητος όρος για
δράσεις με στοιχειώδεις όρους μαζικότητας και αποτελεσματικότητας. Η συνεργασία θα πρέπει να πάρει σταθερά
χαρακτηριστικά με κέντρο τη δράση απέναντι στα μέτρα,να μάθουμε να μιλάμε μεταξύ μας,να
βρίσκουμε αυτο που μας ενώνει και οχι αυτο που μας χωρίζει.Η ίδια η επίθεση
καθορίζει τον τρόπο που πρέπει να λειτουργήσουμε.Να επιδιώξουμε την ενότητα των
αριστερών-εργατικών ρευμάτων, στο πραγματικό πεδίο, με τους σημερινούς συσχετισμούς
στην Αριστερά και τα συνδικάτα,για τις ανακατατάξεις που όλοι επιθυμούμε και
που πρώτα θα πετύχουμε στη ζωή και μετα στο χαρτί.
Π.Μ
17/12/2011
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου