Το πανεπιστήμιο Δ. Ελλάδος αυτονομήθηκε τη φετινή ακαδημαϊκή περίοδο του 2011-2012 στην πρωτεύουσα του νομού Αιτωλοακαρνανίας, το Αγρίνιο. Τα τμήματα του πανεπιστημίου υπήρχαν στην περιοχή του Αγρινίου άλλα υπάγονταν στα πανεπιστήμια Ιωαννίνων και Πατρών αντίστοιχα από το 1998. Από ιδρύσεώς του υπήρχαν προβλήματα στα τμήματα του, ελλείψεις σε υλικά αλλά και πελατειακές σχέσεις και σχέσεις συμφερόντων.
(25/1/2012)
Το πανεπιστήμιο στηρίχτηκε σε μια λάθος αναπτυξιακή λογική αλλά και υποτακτική, κάτω από την λογική που δυστυχώς κυριαρχούσε σε όλη την περιφέρεια της χώρας μας όλη την περίοδο της δεκαετίας του 90' και μιλάμε για το γεγονός ότι το κράτος δημιουργούσε πανεπιστημιακά ιδρύματα για να εξυπηρετηθούν οι πελατειακές σχέσεις και οι ορέξεις τοπικών κομματαρχών και βουλευτών.
Το πανεπιστήμιο στην περιοχή μας σήμερα, στην εποχή του μνημονίου και των νεοφιλελεύθερων λογικών, διοικείται από μια από μια επιτροπή στην οποία συμμετέχουν γνωστοί επιχειρηματίες της πόλης του Αγρινίου. Ο πρόεδρος αυτής της επιτροπής προσωπικός φίλος της Διαμαντοπούλου δεν είναι εκλεγμένος στη θέση που κατέχει από κανένα θεσμικό όργανο. Κάποιος αριστερός ίσως γραφικός θα φώναζε, θα εξεγείρονταν και όμως με μια ομολογία ή κραυγή να μην πετύχαινε τίποτα. Ζούμε όλοι οι φοιτητές πλέον με αυτή την πραγματικότητα. Άραγε, και η υπουργός και οι κυβερνήσεις του μνημονίου με τους πρόθυμούς τους (ΝΔ, Μπακογιάννη, ΛΑΟΣ) που υποχρηματοδοτούν μέσω κονδυλίων το δημόσιο πανεπιστήμιο και τη δημόσια παιδεία, αυτό δεν θέλουν να πετύχουν σε όλα τα ιδρύματα με το νέο νόμο; Διοικούσες με επιχειρηματίες που θα συμμετέχουν για να εξυπηρετήσουν τα δικά τους, συμφέροντα χωρίς συνδικαλιστική παρέμβαση φοιτητών και με κατάργηση συλλογικών κεκτημένων όπως το άσυλο για το οποίο χύθηκε τόσο αίμα.
Υπό αυτές τις συνθήκες δεν είμαστε κάτι άλλο από το πειραματόζωο του πανεπιστημίου, του μνημονιακού μέλλοντος, καθώς πολλά από τα παραπάνω δυστυχώς ισχύουν στην περίπτωση μας πολύ πιο πριν υλοποιηθούν μέσω του νέου νόμου σε άλλα τμήματα. Και τα προβλήματα τώρα αρχίζουν ενώ έχουμε ένα έμπειρο και αξιόλογο δυναμικό καθηγητών με σεμινάρια και επιστημονικές διατριβές, ενώ έχουμε πολύ καλό δυναμικό φοιτητών με πολλές προδιαγραφές, δεν έχουμε π.χ. υλικοτεχνικές υποδομές ενώ εργαστήρια υπάρχει περίπτωση να μην μπορούν να γίνουν το β΄ εξάμηνο. Επίσης καλύπτουν οι φοιτητές με δικά τους έξοδα τις φωτοτυπίες των ασκήσεων των εργαστηρίων τους. Και αναρωτιέμαι πως μπορεί να επιτρέπεται αυτό, είναι ηθικό, είναι σωστό;;
Υπάρχει όμως τίποτα το ηθικό άραγε σε ένα σάπιο και διεφθαρμένο αστικό κράτος που έχει στόχο να ξεπουλήσει όλα τα κοινωνικά του αγαθά; Η ηθικότητα δυστυχώς έχει χαθεί εδώ και πολύ καιρό, και στο ελληνικό πανεπιστήμιο κυρίως από την περίοδο της προσπάθειας αναθεώρησης του άρθρου 16 αλλά και με τη ιδέα δημιουργίας Κ.Ε.Σ. Αλλά το ζητούμενο είναι εμείς τι κάνουμε; Και όταν λέω τι κάνουμε εννοώ πέρα από τη κινηματική δράση σαν αριστερή ενότητα τι προτείνουμε;
Και η απάντηση έρχεται ως εξής:
-κανένας φοιτητής να μην πληρώσει για υλικοτεχνικές υποδομές- ούτε ένα ευρώ για μια φωτοτυπία από τσέπη φοιτητή
-άμεσα το τμήμα του ΔΠΦΠ να αποκτήσει επαγγελματικά δικαιώματα είτε με την συγχώνευση του με κάποια πολυτεχνική σχολή είτε με την ανασυγκρότηση και τη σωστή αναπτυξιακή προοπτική του πανεπιστημίου Δ. Ελλάδος
-να μην εφαρμοστεί ο νέος νόμος πλαίσιο ένας νόμος που τσακίζει το δημόσιο πανεπιστήμιο και συρρικνώνει τη δωρεάν παιδεία ακόμα περισσότερο.
-να βρεθούν άμεσα οι απαιτούμενες λύσεις ώστε να λειτουργήσουν κανονικά τα εργαστήρια. Να προβούμε σε παραστάσεις διαμαρτίας μαζί με τους καθηγητές και να απαιτηθεί από τη διοικούσα να εξοικονομηθούν οι συγκεκριμένοι πόροι.
-να συνεχίσει άμεσα το μάθημα otocut στο τμήμα του ΔΠΦΠ
-δωρεάν στέγαση και σίτιση για όλους τους φοιτητές του Αγρινίου
-να αυξηθούν άμεσα οι πόροι για την τριτοβάθμια εκπαίδευση και για τη δημόσια δωρεάν παιδεία γενικότερα.
-ούτε ένας φοιτητής του ΔΕΠΤ να μη πληρώσει από δικά του έξοδα βιβλία για το τμήμα του ειδικότερα οι φοιτητές του τρίτου έτους. Τα συγγράμματα δωρεάν για όλους τους φοιτητές.
-ελεύθερη πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Η μόρφωση είναι κοινωνικό δικαίωμα όλων των ανθρώπων και δεν εμπεριέχει ταξικούς φραγμούς.
-καμιά αναγνώριση στο ρόλο και της αρμοδιότητες της διοικούσας επιτροπής στο πανεπιστήμιο.
-έξω οι επιχειρήσεις από τις σχολές. Κανένας επιχειρηματίας να συμμετέχει στα συμβούλια διοίκησης στα ανώτερα ιδρύματα ή να παίζει τον ρόλο του χορηγού.
-και τέλος για να συμβούν όλα τα παραπάνω πρέπει να ανατραπεί η λογική του μνημονίου και να αμφισβητηθούν οι κυρίαρχες πολιτικές που μας πλασάρονται ως μονόδρομος και ως πατριωτική στάση (Μνημόνια, μεσοπρόθεσμα, δόσεις, ξεπούλημα δημόσιας γης και κοινωνικών αγαθών) που επέβαλαν άδικα χαράτσια και συρρίκνωσαν το εισόδημα του κόσμου της εργασίας. Για να υπάρξουν δημόσια αγαθά και κοινωνικό κράτος οι λογικές του νεοφιλελευθερισμού μέσω και της «μεταβατικής κυβέρνησης της ακροδεξιάς και των τραπεζιτών πρέπει να ανατραπούν»
Οι λύσεις, η θέληση αλλά και η μαχητικότητα από μεριάς φοιτητών δεν λείπουν. Το θέμα είναι να συνειδητοποιήσουμε ότι ο δρόμος της διεκδίκησης είναι ανοιχτός χωρίς δογματισμούς και χωρίς να ξεχνάμε και τις συμμαχίες μας...
Χρήστος Τσούτσης
μέλος Αριστερής Ενότητας πανεπιστημίου Δυτικής Ελλάδας, τμήμα Δ.Π.Φ.Π.
Η ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΑΙΔΕΙΑ ΣΤΟ ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ
Το μόνο βέβαιο είναι οτι η δημόσια εκπαίδευση δεν είναι πλέον στις επιλογές των αρχόντων.Η οικονομική ανάκαμψη του μεταπολεμικού καπιταλισμού και κάτω απο τις πιέσεις του δημοκρατικού και εργατικού κινήματος εκείνης της εποχής ,είχε οδηγήσει στη διεύρυνση της δημόσιας παιδείας,στην άρση των ταξικών φραγμών,στη μεταρρύθμιση του ελιτίστικου πανεπιστημίου που ίσχυε εως τότε.Η ταξική κινητικότητα ηταν σε μεγάλο βαθμό επιλογή που αντιστοιχούσε στις ανάγκες μιας αναπτυσσόμενης καπιταλιστικής οικονομίας.Τα παιδιά των εργατών,των αγροτών έπρεπε να γίνουν υπάλληλοι,εργάτες υψηλής ειδίκευσης.Η ανάπτυξη των κλάδων και της οικονομικής ζωής έδωσε υπόσταση και ζωτικό χώρο σε νέα μεσαία στρώματα και κατ επέκταση στους αντίστοιχους ακαδημαικούς κλάδους(γιατροί,δικηγόροι,οικονομικές ειδικότητες).Μάζες νέων λαικής καταγωγής σωρρεύτηκαν στις σχολές,ήρθαν αντιμέτωποι με το συντηρητισμό του μετεμφυλιακό-ψυχροπολεμικού καθεστώτος και συγκρότησαν το πιο μαζικό και ριζοσπαστικό κίνημα νεολαίας στην Ελλάδα και την Ευρώπη.Οι Λαμπράκηδες,οι φοιτητές του Μαιου του 68,το κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ έγραψαν χρυσές σελίδες μαχητικότητας.Η συμμαχία τους με το εργατικό κίνημα της εποχής(3 μήνες γενική απεργία στην Ελλάδα τον Ιούλιο του 65,3 μήνες γενική απεργία στη Γαλλία του 68) οδήγησε το ίδιο το σύστημα σε ανοικτή κρίση ύπαρξης.Ο σοσιαλισμός,μια άλλη κοινωνία ηταν στην ημερήσια διάταξη των αγώνων για καλύτερη ζωή.
Σήμερα ζούμε την αντίστροφη μέτρηση αυτης της διαδικασίας.Ο άναρχος και κερδοσκοπικός χαρακτήρας του ίδιου του συστήματος έχει οδηγήσει στη μεγαλύτερη οικονομική κρίση απο το 29 και μετα.Ο ανταγωνισμός των κεφαλαίων οδηγεί στην πτώση του εργατικού κόστους,οι τεχνολογικές κατακτήσεις στρέφονται ενάντια στην εργασία αντι να εξασφαλίζουν λιγότερη δουλειά,δουλειά για όλους.
Η συγκρότηση μονοπωλίων σε όλους τους κλάδους παραγωγής και διανομής μεσα απο τον ανταγωνισμό συντρίβουν τα μεσαία στρώματα,προλεταριοποιούν μικρούς και μεσαίους αστούς της περιόδου της καπιταλιστικής ανάπτυξης.Η εκπαίδευση ακολουθεί την αντίστοιχη πορεία.Οικονομικοί κλάδοι καταστρέφονται ,οι αντίστοιχοι ακαδημαικοί το ίδιο.Θέσεις εργασίας χάνονται,μάζες νέων πετάγονται εξω απο την εκπαίδευση.Οι ταξικοί φραγμοί (δίδακτρα κτλ) έρχονται να ξαναστήσουν μια εκπαίδευση των λίγων.Η δημοκρατία συρρικνώνεται ,τα λαικά στρώματα χάνουν την όποια δυνατότητα είχαν να επηρεάζουν την κεντρική πολιτική.Αντίστοιχα καταστέλεται η δυνατότητα των φοιτητών να ελέγχουν και να αγωνίζονται (άσυλο,ψήφος στις πρυτανικές).
Οι εργαζόμενοι,οι νέοι, δεν δημιούργησαν την κρίση,δεν ερωτήθηκαν για καμία επιλογή,δεν τα "έφαγαν" μαζί με κανέναν.Καλούνται στην πραγματικότητα να θυσιάσουν τα δικαιώματα ενός αιώνα αγώνων και δημιουργικότητας στο βωμό της επιβίωσης ενός παρανοικού συστήματος που βασίζεται στο κέρδος των λίγων,στην ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής,στην κατάχρηση του φυσικού πλούτου απο μια κλίκα ληστών της κοινωνίας.
Η αντίσταση είναι μονόδρομος.Ο αντίπαλος είναι στην πραγματικότητα αδύναμος.Εχει διαρρήξει όλες τι κοινωνικές συμμαχίες που τον στήριζαν.Η πολιτική κρίση θα οδηγήσει σε κυβερνήσεις χωρίς κοινωνική νομιμοποίηση,ετοιμόροπες ,είτε απο τις μεταξυ τους έριδες είτε απο τους αγώνες.Η κοινωνία μετατοπίζεται σε ριζοσπαστικές λύσεις,εμπιστεύεται ολο και πιο πολυ εκείνους που αμφισβητούν τον καπιταλιστικό μονόδρομο.Οι εργατικοί αγώνες,οι πλατείες,η ανυπακοή αναδεικνύουν όλο και περισσότερο συνολικά αιτήματα,συνολική αμφισβήτηση των επιλογών του συστήματος.
Η νεολαία καλείται να παίξει το ρόλο που πάντα είχε.Του ευαίσθητου δείκτη των δυνατοτήτων του κινήματος,της εφεδρείας ριζοσπαστικότητας και δράσης,της σπίθας που θα βάλει τη φωτιά του μαζικού ρεύματος ανάσχεσης και ανατροπής της επίθεσης του κεφαλαίου.
ΠΡΟΓΡΑΜΜΑ ΜΑΣ ΟΙ ΑΝΑΓΚΕΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΜΑΣ
ΟΙ ΦΟΙΤΗΤΕΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΡΓΑΤΕΣ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΤΟΥΣ
ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΕΣ
Π.Μ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου