"Ανάπλαση" του πάρκου ή οι Σκουριές της πόλης μας

 

      Εδω και κάποιον καιρό διεξάγεται στο νομικό και επικοινωνιακό επίπεδο μια αντιπαράθεση γύρω από το έργο «ανάπλασης» του πάρκου του Αγρινίου που εισηγείται η Δημοτική αρχή και αντιστρατεύονται κινήσεις πολιτών , νομικοί και επιστημονικοί κύκλοι της πόλης. Η στοχοποίηση του τελευταίου πνεύμονα πρασίνου μιας πόλης που τσιμεντοποιήθηκε και οικοδομήθηκε με τον πλέον άναρχο και ασύδοτο τρόπο , κρατάει χρόνια. Παλαιότερος τοπάρχης , ήθελε να ξηλωθεί το πάρκο για να χτιστεί παγοδρόμιο (!!??) παρότι η αναλογία πρασίνου ανα κάτοικο απέχει πολύ απο τις προβλέψεις του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ( 8-10 τ.μ). Ακολούθησε συστηματική παραμέληση και σκανδαλώδης υπονόμευση του πάρκου που στόχευε στην απαξίωση του χώρου. Ενας χώρος φιλόξενος για τα παιδιά , τους ηλικιωμένους , για πολιτιστικά και κοινωνικά γεγονότα , η πιο φτηνή βόλτα της πόλης , έπαψε να εχει επαρκή φωτισμό , το πράσινο έφτασε να υλοτομείται , η παιδική χαρά κατάντησε απο ανεπαρκής εως επικίνδυνη. Πρόκειται για πολιτική απόφαση του Δήμου με στόχο να προετοιμαστεί επικοινωνιακά η παράδοση του «φιλέτου» στις μπουλντόζες και σε ιδιωτικά επιχειρηματικά συμφέροντα.

     Οι συνέπειες αυτής της σχεδιασμένης απαξίωσης είναι μια πλευρά της επικοινωνιακής προσπάθειας του Δήμου να βαπτίσει το κρέας ψάρι , την καταστροφή ανάπλαση. Η δεύτερη είναι ο έμμεσος εκβιασμός προς τη χειμαζόμενη οικονομικά τοπική κοινωνία . Ή προχωράει το πλέον πρόχειρο και αντικοινωνικό έργο ή χάνουμε τα κονδύλια του ΕΣΠΑ. Θυμίζει λιγο ο χειρισμός την υπόθεση των σχολικών φυλάκων. Πρώτα ο δήμαρχος υπογράφει τις απολύσεις και μετα συμπαρίσταται δικαστικά στους απολυμένους . Στο κενό πραγματικής αντιπολίτευσης η Δημοτική αρχή πραγματικά βυσοδομεί και στις τρείς διαστάσεις αυτής της υπόθεσης , την οικολογική , την οικονομική και βέβαια την πολιτική.

                                      Οικολογικό έγκλημα

Η «ανάπλαση» είναι στην περίπτωση του Πάρκου ανάλογης ποιότητας με τους υπόλοιπους όρους που επιχειρούν να εξωραίσουν την αντικοινωνική και ταξικά μονομερή  πολιτική του μνημονιακού κόμματος (Ν.Δ-ΠΑ.ΣΟ.Κ-ΔΗΜ.ΑΡ). Το δικαίωμα στην εργασία έγινε «απασχολησιμότητα» , το διαγούμισμα των ασφαλιστικών ταμείων έγινε «κούρεμα» του χρέους , τα ρατσιστικά πογκρόμ «Ξένιος Ζεύς».

Ο φραστικός καλλωπισμός δεν μπορεί να κρύψει ενα οικολογικό έγκλημα σε βάρος της ποιότητας ζωής των Αγρινιωτών, όπως δεν μπορεί να κρύψει και το κοινωνικό ολοκαύτωμα στο οποίο μας εισήγαγε το κόμμα του Μνημονίου.

Καταρχήν ο Δήμος δεν μπήκε καν στον κόπο να εκπονήσει περιβαλλοντική μελέτη ενώ το έργο ποβλέπει μαζική κοπή δέντρων , εκρίζωση θάμνων και αντικατάσταση τους, είτε απο είδη που δεν συνάδουν με το κλίμα της περιοχής, είτε με εκτεταμένη σπορά γκαζόν. Στο τοπογραφικό του Δήμου 921 δέντρα απουσιάζουν ενώ όσα απομένουν χαρακτηρίζονται απο την Τεχνική Υπηρεσία «δέντρα Πάρκου διατηρούμενα». Προβλέπονται δε παρεμβάσεις απαράδεκτες για ένα χώρο πρασίνου , λειτουργικό στην πόλη απο το 1928 , όπως πάρκινγκ . Ο χαρακτήρας του πάρκου βιάζεται πλήρως και με το γκρέμισμα του τοιχείου ανοίγοντας το δρόμο για επέκταση τραπεζοκαθισμάτων απο τα γύρω μαγαζιά. Η ανακοίνωση των νομικών που κατέθεσαν την προσφυγή στο Σ.Τ.Ε που δημοσιεύτηκε στις 18/8 σε τοπικές ιστοσελίδες , βρίθει στοιχείων για την σχεδιαζόμενη καταστρεπτική παρέμβαση.

Το έργο που εισηγείται η Δημοτική αρχή τερματίζει τη ζωή του πάρκου και το μετατρέπει σε εναν τεράστιο χλοοτάπιτα επιβαρύνοντας τις ήδη δύσκολες περιβαλλοντικές συνθήκες της πόλης του Αγρινίου. Ενα χαρακτηριστικό στοιχείο του αρχικού προυπολογισμού είναι οτι απο τα 4.700.000 e μόνον οι 400.000 αφορούν εργασίες πρασίνου ενω τα υπόλοιπα πάνε σε μάρμαρο , μπετόν ,σίδηρο. Προβλέπονται εκσκαφές πάνω απο 10.000 κ.μ , κατασκευές απο τσιμέντο περισσότερες απο 2.600 κ.μ  και τοποθέτηση περισσότερων απο 110.000 κιλά σιδηρού οπλισμού και μεταλλικών κατασκευών. Η μαζική χρήση του γκαζόν πέραν του υψηλού κόστους μιας και είναι εξαιρετικά υδροβόρο , προυποθέτει και τακτικούς ψεκασμούς με φάρμακα επικίνδυνα για τον υδροφόρο ορίζοντα. Θα χρυσοπληρώνουμε το πόσιμο νερό με το οποίο θα ποτίζεται το γκαζόν , για να μας επιστρέφει σαν δηλητήριο στο ποτήρι. Αυτα για την οικολογία...

 

                     Ενα έργο παραγγελία των εργολάβων

 Η οικονομική πλευρά του έργου είναι αποκαλυπτική  για τα κριτήρια των εμπνευστών του. Πρόκειται για αρπαχτή καραμπινάτη μιας δράκας ανθρώπων που μακροπρόθεσμα θα περάσει είτε στην αποκλειστική εκμετάλλευση του απο κάποιον ιδιώτη είτε στον μαρασμό και την εκ νέου γκετοποίηση του χώρου. Οι εργασίες στο πάρκο του Αγρινίου θα καταλήξουν είτε σε ενα πάρκο πλουσίων, είτε θα εχει τη μοίρα των Ολυμπιακών έργων.

Ο ανάδοχος αναλαμβάνει τη συντήρηση του έργου για ενα μόνον έτος. Μετά η συντήρηση του περνάει στο Δήμο. Στον ίδιο Δήμο που αδυνατεί υποτίθεται να συντηρήσει το υπάρχον πάρκο , να αποκαταστήσει τα ορύγματα που άνοιξε εξω απο το Μουσείο , να ποτίσει πέντε δέντρα στην Παπαστράτου. Η παραχώρηση του σε ιδιώτη θα είναι μονόδρομος για τους μνημονιακούς τοπάρχες μας. Ακόμα και η προοπτική της ιδιωτικοποίησης του χώρου βασίζεται στο αμφίβολο σενάριο οτι θα υπάρχει η κοινωνική ελίτ που συντηρούσε τα προηγούμενα χρόνια μια σχετικά ανθηρή εσωτερική αγορά. Η κοινωνική και εισοδηματική καταστροφή που ζούμε εδω και 3 χρόνια , αφορά  και στα μεσαία στρώματα για τα οποία προορίζεται το φαραωνικό κατασκεύασμα του Δήμου Αγρινίου . Πρόκειται για μια τυφλή σπατάλη πόρων πέρα απο την οικολογική και κοινωνική ζημιά.

Το κοντοπρόθεσμο κέρδος των εργoλάβων θα είναι μακροπρόθεσμη ζημιά για την πόλη και τους κατοίκους της. Οι Αγρινιώτες χρειάζονται άμεσα καλύτερες συνθήκες ζωής για αυτούς και τα παιδιά τους , εκπόνηση δημοσίων έργων που θα εξασφαλίζουν θέσεις εργασίας μακράς πνοής , απορρόφηση των ανέργων εργατών και επιστημονικού προσωπικού , δωρεάν υπηρεσίες υγείας και πρόνοιας. Αυτα όμως δεν αφορούν τη διοίκηση του Δήμου. Ενώ η ίδια φρόντισε να μην έχει ώριμες μελέτες για έργα με τα παραπάνω κοινοφελή κριτήρια , τώρα εκβιάζει με την ενδεχόμενη απώλεια των κονδυλίων του ΕΣΠΑ ώστε να αποδεχτεί η τοπική κοινωνία την καταστροφή ενός πνεύμονα πρασίνου με εμβληματική θέση στην ιστορία της πόλης. Ας αναλογιστούμε όλοι πόσα πράγματα θα μπορούσαν να γίνουν στην πόλη με αυτα τα χρήματα πέραν του ράβε –ξήλωνε στο οποίο επιδίδεται η διοίκηση του Δήμου.

              Το κράτος στην υπηρεσία του πλούτου

Η πολιτική διάσταση του ζητήματος ειναι προφανής. Ακόμα πιο εύγλωτη είναι η αμφίσημη συγκατάθεση του δασαρχείου καθώς και η στάση του Σ.Τ.Ε. Ενω υπήρχε απόφαση που έβαζε φραγμό στις μπουλντόζες του κ.Μοσχολιού , το θερινό τμήμα του Σ.Τ.Ε έσπευσε να ανατρέψει τα ασφαλιστικά μέτρα με άλλον δικαστή , με θαυματουργές ικανότητες , μιας και ξεπέταξε τον ογκωδέστατο φάκελο σε χρόνο ρεκόρ. Δεν πρέπει να μας ξαφνιάζει το γεγονός .Το ίδιο το Μνημόνιο κρίθηκε συνταγματικό απο το Σ.Τ.Ε .Το σύνολο της αντιλαικής πολιτικής που εφαρμόζεται , οι επιστρατεύσεις των απεργών , οι μαζικές απολύσεις και η καταστολή εχουν τη βούλα των ελληνικών δικαστηρίων. Το σύνολο της θεσμικής φλυαρίας , ακόμα και τμήματος της Αριστεράς , σκοντάφτει πάνω στον απόλυτα ταξικό χαρακτήρα του κράτους. Ο δρόμος της λαικής κινητοποίησης είναι μονόδρομος για την υπεράσπιση του δημόσιου πλούτου , του δημόσιου χώρου , του εισοδήματος και των δικαιωμάτων.

                                    Η ΕΜΕΙΣ Η ΑΥΤΟΙ

Η διαμόρφωση μιας πολιτικής  που να ανταποκρίνεται στις κοινωνικές ανάγκες , πρέπει να λάβει υπόψην της το οικονομικό περιβάλλον που ζούμε . Η κρίση της καπιταλιστικής οικονομίας παγκόσμια , αλλα και στην ειδική μορφή που πήρε στην Ελλάδα , της κρίσης χρέους , διαμορφώνει περιβάλλον αδιεξόδου όσον αφορά στις παραγωγικές επενδύσεις.
Η προπαγάνδα των μνημονιακών παπαγάλων παρουσιάζει μια εικόνα όπου χιλιάδες επενδυτές αναμένουν στα σύνορα αλλα δεν προσέρχονται απο το φόβο ενός απείθαρχου λαού και του κινδύνου του ΣΥ.ΡΙΖ.Α...
Στην πραγματικότητα οι κεφαλαιοκράτες ανά τον κόσμο προτιμούν να σωρρεύουν υπερκέρδη χωρίς να επενδύουν ούτε ενα ευρό. Οι μόνες επενδύσεις που γίνονται είναι πειρατικού τύπου. Είτε σαν αυτη στις Σκουριές όπου η εταιρεία επιδοτείται απο ευρωπαικά κονδύλια για τις θέσεις εργασίας , διαλύοντας κάθε άλλη παραγωγική δραστηριότητα (μελισσοκομεία-αλιεία-τουρισμό) είτε σαν τις ιδιωτικοποιήσεις , όπου παραχωρείται ο δημόσιος πλούτος παράλληλα με μαζικές απολύσεις , διάλυση των εργασιακών σχέσεων , εκτίναξη των τιμολογίων για το κοινό. Η «ανάπτυξή» τους πηγαίνει χέρι-χέρι με την ανεργία και την καταστολή των δικαιωμάτων.
       Ζούμε σε συνθήκες παρατεταμένου κοινωνικού και ταξικού πολέμου από τον οποίο δεν μπορεί παρά να βγεί ενας νικητής. Η ο κόσμος της εργασίας ή ο κόσμος του κεφαλαίου και των προνομίων.

Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το καταστροφικό έργο “ανάπλασης” του Παπαστράτειου Πάρκου. Κέρδος για λίγους , ζημιά  οικολογική , οικονομική , κοινωνική για τους πολλούς. Πρέπει να ακυρωθεί απο την απο τα κάτω συσπείρωση και δράση των εργαζομένων , της νεολαίας , του επιστημονικού κόσμου της πόλης. Εκεί , στο ανοικτό περιβάλλον της δράσης, μπορούν να διαμορφωθούν και οι όροι της πολιτικής ανατροπής σε δημοτικό επίπεδο του τυμπανιαίου πτώματος του κόμματος του Μνημονίου.

 

              Παντελής Μέλιος , Δημοτική  Oργάνωση Συριζα Αγρινίου