Συμβολή για την πανελλαδική συνδιάσκεψη

Το Σχέδιο Διακήρυξης που η γραμματεία του ΣΥΡΙΖΑ έδωσε προς συζήτηση στις συνελεύσεις των οργανώσεων του ενωτικού εγχειρήματος της ριζοσπαστικής αριστεράς, δίνει τα ερεθίσματα για μια σημαντική πολιτική συζήτηση, σε μια κρίσιμη περίοδο.

Κα­τα­νο­ώ­ντας την πο­ρεία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς τον ενιαίο φορέα, ως πο­ρεία οι­κο­δό­μη­σης κυ­ρί­ως πο­λι­τι­κής ενό­τη­τας ενός με­γά­λου τμή­μα­τος της αρι­στε­ράς, θα επι­κε­ντρώ­σου­με τη συμ­βο­λή μας σε πα­ρα­τη­ρή­σεις επί του πο­λι­τι­κού – προ­γραμ­μα­τι­κού σκέ­λους του σχε­δί­ου. Αυτό δεν ση­μαί­νει ότι υπο­τι­μού­με τις επι­λο­γές ιδε­ο­λο­γι­κού – στρα­τη­γι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού. Αντί­θε­τα, θε­ω­ρού­με, για πολ­λούς λό­γους, πο­λύ­τι­μη τη δε­δη­λω­μέ­νη έντα­ξη της προ­σπά­θειας του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ στην αντι­κα­πι­τα­λι­στι­κή - σο­σια­λι­στι­κή στρα­τη­γι­κή. Όμως θε­ω­ρού­με αυ­το­νό­η­το ότι οι ιδε­ο­λο­γι­κές απο­χρώ­σεις και δια­φο­ρές με­τα­ξύ των ρευ­μά­των και τά­σε­ων που συ­νυ­πάρ­χουν στον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, θα συ­νε­χί­σουν να υπάρ­χουν για με­γά­λο διά­στη­μα σχε­τι­κά με ζη­τή­μα­τα της σο­σια­λι­στι­κής ανα­τρο­πής. Στο μέτρο που η πο­λι­τι­κή ενό­τη­τα πα­ρα­μέ­νει ισχυ­ρή, θε­ω­ρού­με ότι αυτές οι δια­φο­ρές μπο­ρούν να εξα­κο­λου­θούν να απο­τε­λούν πλού­το και όχι πηγή προ­βλη­μά­των και δυ­σλει­τουρ­γιών για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Θε­ω­ρού­με ότι η προ­σο­χή των μελών και των ορ­γα­νώ­σε­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ανά­με­σα στα ζη­τή­μα­τα που θέτει το σχέ­διο, πρέ­πει να στρα­φεί και στα εξής ση­μεία:

1. Επι­μέ­νου­με στη διεκ­δί­κη­ση της κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς ή έχου­με «νέες ιδέες» μπρο­στά στα αδιέ­ξο­δα και στη σήψη της τρι­κομ­μα­τι­κής;

Το Σχέ­διο Δια­κή­ρυ­ξης δη­λώ­νει ως βα­σι­κό στόχο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ τη διεκ­δί­κη­ση μιας κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς «στη­ριγ­μέ­νης σε ένα ευρύ μέ­τω­πο κοι­νω­νι­κών και πο­λι­τι­κών δυ­νά­με­ων». Για να επι­τύ­χου­με το στόχο αυτό, δη­λώ­νει ότι: α) «επι­μέ­νου­με στην ανά­γκη για κοινή δράση και συ­μπα­ρά­τα­ξη της αρι­στε­ράς»,  β) «συμ­βάλ­λου­με με όλες τις δυ­νά­μεις μας στην ανά­πτυ­ξη ενός ισχυ­ρού κοι­νω­νι­κού κι­νή­μα­τος και ενός με­γά­λου πο­λι­τι­κού κι­νή­μα­τος» και γ) «ισχυ­ρο­ποιού­με και διευ­ρύ­νου­με τον ίδιο τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ-ΕΚΜ» (Προ­οί­μιο). Η θέση αυτή είναι σωστή, πρέ­πει να δια­φυ­λα­χθεί και να επι­βε­βαιω­θεί από την Πα­νελ­λα­δι­κή Συν­διά­σκε­ψη.

Η θέση αυτή τί­θε­ται σε αμ­φι­σβή­τη­ση από το­πο­θε­τή­σεις, όπως:

Ι) Κυ­βέρ­νη­ση αντι­μνη­μο­νια­κών δυ­νά­με­ων. Πρό­κει­ται για κα­λυμ­μέ­νη πρό­τα­ση συ­γκυ­βέρ­νη­σης με τους Ανε­ξάρ­τη­τους Έλ­λη­νες του Πάνου Κα­μέ­νου. Είναι μια πρό­τα­ση που επι­χει­ρεί να λύσει τα προ­βλή­μα­τα συμ­μα­χιών και το πι­θα­νό αριθ­μη­τι­κό ζή­τη­μα κοι­νο­βου­λευ­τι­κής πλειο­ψη­φί­ας, αλλά δη­μιουρ­γεί σο­βα­ρό­τα­τα ζη­τή­μα­τα πο­λι­τι­κού και στρα­τη­γι­κού προ­σα­να­το­λι­σμού για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ. Το κόμμα του Π. Κα­μέ­νου πέρα από την αντι­μνη­μο­νια­κή ρη­το­ρι­κή του, πα­ρα­μέ­νει υπο­στη­ρι­κτής της νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρης πο­λι­τι­κής, πα­ρα­μέ­νει κόμμα της σκλη­ρής Δε­ξιάς και απο­τε­λεί τον πι­θα­νό­τα­το πόλο μιας εθνι­κι­στι­κής (και τυ­χο­διω­κτι­κά φι­λο­πό­λε­μης) στρα­τη­γι­κής διε­ξό­δου του ελ­λη­νι­κού κα­πι­τα­λι­σμού από την κρίση.

ΙΙ) Κυ­βέρ­νη­ση κοι­νω­νι­κής (ή εθνι­κής) σω­τη­ρί­ας. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πέ­ρα­σε με επι­τυ­χία, αυτή τη δο­κι­μα­σία στο με­σο­διά­στη­μα των εκλο­γών του πε­ρα­σμέ­νου Μάη – Ιούνη. Οφεί­λει να αντέ­ξει στην σχε­τι­κή πίεση και σή­με­ρα, ακόμα και κάτω από την απει­λή σο­βα­ρού οι­κο­νο­μι­κού αδιε­ξό­δου ή «ατυ­χή­μα­τος». Η συ­γκυ­βέρ­νη­ση με πλατύ φάσμα αστι­κών δυ­νά­με­ων (συ­μπε­ρι­λαμ­βά­νο­ντας και το κόμμα του Σα­μα­ρά;) σε κάθε πε­ρί­πτω­ση θα λει­τουρ­γεί ως πα­ρά­γων επα­να­στα­θε­ρο­ποί­η­σης του συ­στή­μα­τος και σε ευθύ αντα­γω­νι­σμό τόσο με τις προ­ο­πτι­κές της αρι­στε­ράς όσο και με τα συμ­φέ­ρο­ντα των ερ­γα­ζο­μέ­νων και της νε­ο­λαί­ας. Όποιο φτια­σί­δω­μα αυτής της «λύσης» (π.χ. κυ­βέρ­νη­ση «ει­δι­κού σκο­πού») δεν είναι δυ­να­τόν να κα­λύ­ψει πει­στι­κά το πρό­βλη­μα, ενώ κα­νείς δεν δι­καιού­ται να ξεχνά την αρ­νη­τι­κή πείρα του 1989….

2. Ανα­τρο­πή της λι­τό­τη­τας

Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και δια του σ. Αλέξη Τσί­πρα στη βουλή έχει πλέον με σα­φή­νεια δε­σμευ­τεί για τη «μο­νο­με­ρή πράξη» της κα­τάρ­γη­σης των μνη­μο­νί­ων και όλων των συ­νο­δευ­τι­κών νόμων λι­τό­τη­τας.

Οφεί­λει να συν­δυά­σει τη θέση αυτή με μια εξί­σου μο­νο­με­ρή δέ­σμευ­ση υπέρ των  αι­τη­μά­των των αγώ­νων του κό­σμου μας. Η απο­κα­τά­στα­ση των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων, η εγ­γύ­η­ση της βιω­σι­μό­τη­τας του δη­μό­σιου σχο­λεί­ου και νο­σο­κο­μεί­ου, η αντι­στρο­φή της «ελα­στι­κο­ποί­η­σης» των ερ­γα­σια­κών σχέ­σε­ων, πρέ­πει να γί­νουν ση­μαί­ες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και να υπη­ρε­τη­θούν με όποιο ανα­γκαίο μέσον.

Κα­τα­νο­ού­με τις οι­κο­νο­μι­κές δυ­σκο­λί­ες που θα έχει να αντι­με­τω­πί­σει μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς και κατά συ­νέ­πεια τους χρό­νους και τις προ­σπά­θειες που θα χρεια­σθούν στο μέ­τω­πο αυτό. Στο προ­ε­κλο­γι­κό πρό­γραμ­μα της «Αθη­να­ΐ­δας» δώ­σα­με μιαν απά­ντη­ση (υπό­σχε­ση για άμεση απο­κα­τά­στα­ση των κα­τώ­τα­των μι­σθών και συ­ντά­ξε­ων, δέ­σμευ­ση ότι οι μέσοι μι­σθοί και συ­ντά­ξεις θα απο­κα­τα­στα­θούν στα­δια­κά). Η θέση αυτή δια­φέ­ρει από θέ­σεις κε­ντρι­κών στε­λε­χών μας που σή­με­ρα μι­λούν για «πά­γω­μα» των μι­σθών και των συ­ντά­ξε­ων στο ση­με­ρι­νό επί­πε­δο, δε­σμευό­με­νοι ου­σια­στι­κά ότι δεν θα παρ­θούν πρό­σθε­τα μέτρα λι­τό­τη­τας πέρα από αυτά που ήδη έχουν εμπε­δώ­σει τα Μνη­μό­νια. Πρό­κει­ται για δια­φο­ρε­τι­κές πο­λι­τι­κές και αυτή η «αμ­φι­ση­μία» πρέ­πει να λυθεί μέσα στις δια­δι­κα­σί­ες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

3. Σχε­τι­κά με τους πό­ρους χρη­μα­το­δό­τη­σης των φι­λερ­γα­τι­κών – φι­λο­λαϊ­κών μέ­τρων μιας κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς.

Πρό­κει­ται για το σο­βα­ρό­τε­ρο επι­χεί­ρη­μα των αντι­πά­λων μας. Η απά­ντη­ση οι­κο­δο­μεί­ται από μια σα­φέ­στε­ρη δέ­σμευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ σε τρία ζη­τή­μα­τα:

α) Άμεση ανα­στο­λή πλη­ρω­μής τόκων - δια­γρα­φή του χρέ­ους.

Εμείς, όπως και πολ­λοί άλλοι και άλλες σύ­ντρο­φοι και συ­ντρό­φισ­σες, υπο­στη­ρί­ζου­με την πο­λι­τι­κή της άμε­σης μο­νο­με­ρούς ανα­στο­λής πλη­ρω­μής τόκων και δια­γρα­φής του χρέ­ους. Ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ έχει επι­λέ­ξει μια πιο «σύν­θε­τη», αλλά και αντι­φα­τι­κή προ­σέγ­γι­ση, ανοι­χτή σε επι­κίν­δυ­νες ερ­μη­νεί­ες: έλεγ­χος, δια­γρα­φή με­γά­λου μέ­ρους, απο­πλη­ρω­μή με μο­ρα­τό­ριουμ και ρήτρα ανά­πτυ­ξης, στο πλαί­σιο μιας γε­νι­κό­τε­ρης ρύθ­μι­σης σε ευ­ρω­παϊ­κό επί­πε­δο. Ωστό­σο, κυ­ριο­λε­κτι­κά από την «επό­με­νη μέρα» θα προ­κύ­ψει το κρί­σι­μο δί­λημ­μα: μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς θα εξα­κο­λου­θή­σει να πλη­ρώ­νει τους τό­κους και τα χρε­ο­λύ­σια στους ντό­πιους και διε­θνείς το­κο­γλύ­φους; Αν συ­νε­χί­σου­με να πλη­ρώ­νου­με τους τό­κους (με τα ση­με­ρι­νά δε­δο­μέ­να, ξε­περ­νούν τα 11 δισ. ευρώ ετη­σί­ως), οδη­γού­μα­στε σε πλήρη αφαί­μα­ξη και στην ανά­γκη επι­βο­λής ενός «πα­κέ­του» λι­τό­τη­τας, αντί­στοι­χου με του Στουρ­νά­ρα, κάθε χρόνο. Όσον αφορά το χρέος,  είναι πρα­κτι­κά αδύ­να­τη η πλη­ρω­μή χρε­ο­λυ­σί­ων (είναι πάνω από το 50% των δη­μό­σιων δα­πα­νών ετη­σί­ως) χωρίς εξω­τε­ρι­κή χρη­μα­το­δό­τη­ση. Επει­δή λοι­πόν η τρόι­κα δεν θα συ­νε­χί­σει να χρη­μα­το­δο­τεί μια κυ­βέρ­νη­ση της Αρι­στε­ράς που θα ανα­τρέ­ψει τη λι­τό­τη­τα και τα μνη­μό­νια, η επι­λο­γή είναι ανα­πό­φευ­κτη και πρέ­πει να γίνει με σα­φή­νεια, που θα ενερ­γο­ποιεί κοι­νω­νι­κές δυ­νά­μεις ενώ θα επι­διώ­κει να εξου­δε­τε­ρώ­νει άλλες…

β) Φο­ρο­λό­γη­ση του κε­φα­λαί­ου και του πλού­του.

Το Σχέ­διο Δια­κή­ρυ­ξης, σωστά, προ­τεί­νει μέτρα φο­ρο­λό­γη­σης του συσ­σω­ρευ­μέ­νου πλού­του. Όμως συ­σκο­τί­ζει το κρί­σι­μο ζή­τη­μα της φο­ρο­λό­γη­σης των κερ­δών των επι­χει­ρή­σε­ων. Η προ­ε­κλο­γι­κή θέση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ για συ­ντε­λε­στή 45% πρέ­πει να επα­νέλ­θει ή να αντι­κα­τα­στα­θεί από κά­ποια άλλη συ­γκε­κρι­μέ­νη επι­λο­γή.

Σε αντί­θε­ση με τη φι­λο­λο­γία του συρ­μού, στην πε­ρί­ο­δο της κρί­σης εκα­το­ντά­δες με­γά­λες επι­χει­ρή­σεις πραγ­μα­το­ποιούν ση­μα­ντι­κά κέρδη. Ακόμα και το ΔΝΤ και η Ε.Ε. υπο­γραμ­μί­ζουν, σή­με­ρα, ότι είναι αδύ­να­τη η αντι­με­τώ­πι­ση του προ­βλή­μα­τος στα δη­μό­σια οι­κο­νο­μι­κά, όσο συ­νε­χί­ζε­ται η φο­ρο­λο­γι­κή ασυ­λία του κε­φα­λαί­ου. Ασφα­λώς μια τέ­τοια πο­λι­τι­κή οφεί­λει να συν­δυά­ζε­ται με μέτρα συ­νο­λι­κού ελέγ­χου της οι­κο­νο­μί­ας που θα κα­τα­στέλ­λουν τις δυ­να­τό­τη­τες δρα­πέ­τευ­σης κε­φα­λαί­ων και επι­χει­ρή­σε­ων. Η επι­λο­γή αυτή είναι επί­σης ανα­πό­φευ­κτη και πρέ­πει να γίνει με συ­νει­δη­τό τρόπο, που θα απο­δει­κνύ­ει ότι αντι­λαμ­βα­νό­μα­στε τον «με­τα­βα­τι­κό» χα­ρα­κτή­ρα της πο­λι­τι­κής μιας κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς προς τη γε­νι­κό­τε­ρη σο­σια­λι­στι­κή ανα­τρο­πή.

γ) Εθνι­κο­ποί­η­ση των τρα­πε­ζών και των ιδιω­τι­κο­ποι­η­μέ­νων ΔΕΚΟ, υπό δη­μό­σιο δη­μο­κρα­τι­κό, ερ­γα­τι­κό έλεγ­χο.

Πρό­κει­ται για την τρίτη πλευ­ρά δια­σφά­λι­σης πόρων, αλλά και ερ­γα­λεί­ων στή­ρι­ξης, μιας φι­λερ­γα­τι­κής – φι­λο­λαϊ­κής πο­λι­τι­κής. Επί­σης πρό­κει­ται για προ­ε­κλο­γι­κή δέ­σμευ­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ («Αθη­να­ΐ­δα») που πρέ­πει να επα­να­δια­τυ­πω­θεί και να υπο­στη­ρι­χθεί με συ­νέ­πεια.

Πρέ­πει να επι­μεί­νου­με, στην απο­φα­σι­στι­κή εφαρ­μο­γή του προ­γράμ­μα­τός μας για εθνι­κο­ποι­ή­σεις (πρώτα απ’ όλα των τρα­πε­ζών, αλλά και των ΔΕΚΟ που έχουν ιδιω­τι­κο­ποι­η­θεί ή είναι σε δια­δι­κα­σία ιδιω­τι­κο­ποί­η­σης) χωρίς απο­ζη­μί­ω­ση των με­γα­λο­με­τό­χων και χωρίς «σε­βα­σμό» των νόμων και των ρυθ­μί­σε­ων της αγο­ράς ή των ευ­ρω­παϊ­κών οδη­γιών για τον ελεύ­θε­ρο αντα­γω­νι­σμό κ.λπ. Με δε­δο­μέ­νη την κοι­νω­νι­κή και οι­κο­νο­μι­κή κα­τάρ­ρευ­ση που έχει δη­μιουρ­γή­σει η εφαρ­μο­γή των μνη­μο­νια­κών πο­λι­τι­κών, με δε­δο­μέ­να τα άδεια δη­μό­σια τα­μεία που θα πα­ρα­λά­βει ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ από τις μνη­μο­νια­κές κυ­βερ­νή­σεις και τη στε­νό­τη­τα πόρων, ούτε εφι­κτό είναι αλλά ούτε και κοι­νω­νι­κά δί­καιο να γίνει έστω και μία εθνι­κο­ποί­η­ση εμ­βέ­λειας με εξα­γο­ρά με­το­χι­κών «πα­κέ­των» από τους κα­πι­τα­λι­στές με­γα­λο­με­τό­χους. Και μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς δεν θα μπο­ρέ­σει να ασκή­σει φι­λο­λαϊ­κή πο­λι­τι­κή ούτε και να αντέ­ξει στα χτυ­πή­μα­τα των δυ­νά­με­ων του συ­στή­μα­τος αν δεν προ­χω­ρή­σει άμεσα σε ένα πρό­γραμ­μα μα­ζι­κών εθνι­κο­ποι­ή­σε­ων. 

4. Αντι­με­τώ­πι­ση των εκ­βια­σμών της ΕΕ.

Κατά την προ­ε­κλο­γι­κή πε­ρί­ο­δο δια­τυ­πώ­σα­με τη θέση «καμιά θυσία για το ευρώ». Η θέση αυτή ση­μαί­νει:  α) Ότι μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς θα αρ­νη­θεί τις άγριες θυ­σί­ες λι­τό­τη­τας που η υπαρ­κτή ΕΕ απαι­τεί ως προ­ϋ­πο­θέ­σεις για τη σω­τη­ρία του ευρώ. β) Ότι μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς θα με­τα­φέ­ρει την άρ­νη­σή της να υπο­τα­χθεί στη λι­τό­τη­τα σε ευ­ρω­παϊ­κό πεδίο, υπο­λο­γί­ζο­ντας στην υπο­στή­ρι­ξη των ερ­γα­τι­κών λαϊ­κών κι­νη­μά­των και της αρι­στε­ράς. γ) Ότι μια κυ­βέρ­νη­ση της αρι­στε­ράς δεν μπο­ρεί να ταυ­τι­στεί με τμή­μα­τα των ευ­ρω­η­γε­σιών (π.χ. Ολάντ, Ραχόϊ, Μόντι κλπ) που μπο­ρεί να υπο­στη­ρί­ζουν πιο ευ­έ­λι­κτες τα­κτι­κές για την αντι­με­τώ­πι­ση του χρέ­ους, επι­μέ­νουν όμως στα προ­γράμ­μα­τα λι­τό­τη­τας ως προ­ϋ­πό­θε­ση για έξοδο από την κρίση της ευ­ρω­ζώ­νης.

Σή­με­ρα το ξέ­σπα­σμα των αγώ­νων στον ευ­ρω­παϊ­κό νότο και η διεισ­δυ­τι­κό­τη­τα της θέσης μας σε άλλες δυ­νά­μεις της αρι­στε­ράς, επι­βάλ­λουν ως ελά­χι­στο ενο­ποι­η­τι­κό στοι­χείο του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, την επι­μο­νή στη θέση «καμιά θυσία για το ευρώ» και την ει­λι­κρι­νή υπο­στή­ρι­ξή της στην κα­θη­με­ρι­νή πο­λι­τι­κή δράση.

5. Επι­βε­βαί­ω­ση του γνή­σια αντι­ρα­τσι­στι­κού χα­ρα­κτή­ρα της πο­λι­τι­κής του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Το Σχέ­διο Δια­κή­ρυ­ξης υπο­βαθ­μί­ζει τα αντι­ρα­τσι­στι­κά χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά που έχει κα­τα­γρά­ψει η με­γά­λη πλειο­ψη­φία των δυ­νά­με­ων του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, αυτά που κα­τα­λο­γί­ζουν οι αντί­πα­λοί μας και αυτά που γνώ­ρι­ζε ο κό­σμος όταν μας εκτί­να­ξε στο 27%. Η ανα­φο­ρά στο «Δου­βλί­νο ΙΙ» δεν αρκεί, αφο­ρώ­ντας στο δη­μο­κρα­τι­κό δι­καί­ω­μα με­τα­να­στών να απο­κτή­σουν τα­ξι­διω­τι­κά έγ­γρα­φα για να φύ­γουν από τη χώρα, ενυ­πάρ­χει στα προ­γράμ­μα­τα δυ­νά­με­ων όπως το ΛΑΟΣ, ακόμα και της Χρυ­σής Αυγής. Το κρί­σι­μο ζή­τη­μα για τον ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ είναι η θέση υπέρ της νο­μι­μο­ποί­η­σης και της δια­σφά­λι­σης ίσων δι­καιω­μά­των για τους με­τα­νά­στες που επι­θυ­μούν να πα­ρα­μεί­νουν στη χώρα. Και από τη θέση αυτή δεν είναι δυ­να­τόν να υπάρ­ξει υπο­χώ­ρη­ση. Η ιστο­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­δει­κνύ­ει ότι η ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή απο­δί­δει – ακόμα και εκλο­γι­κά – και όχι η προ­σαρ­μο­γή στις πιέ­σεις και η διο­λί­σθη­ση σε συ­ντη­ρη­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις.

Στη βάση αυτή ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ πρέ­πει να επι­μεί­νει σε τρεις βα­σι­κές θέ­σεις:

I)Το πρό­βλη­μα δεν είναι οι με­τα­νά­στες αλλά ο ρα­τσι­σμός: Αν απο­δε­χτού­με ότι οι με­τα­νά­στες είναι το πρό­βλη­μα (υπο­σχό­με­νοι να το λύ­σου­με «με ευαι­σθη­σία και αν­θρω­πιά»), έχου­με ήδη κάνει την πρώτη και κα­θο­ρι­στι­κή υπο­χώ­ρη­ση.

II)Απο­φα­σι­στι­κή αντι­πα­ρά­θε­ση με τις κρα­τι­κές και ευ­ρω­παϊ­κές πο­λι­τι­κές ελέγ­χου στα σύ­νο­ρα: Ενά­ντια στα σώ­μα­τα κε­φα­λο­κυ­νη­γών, τη FRONTEX, τη με­τα­τρο­πή του Λι­με­νι­κού σε πο­λε­μι­κό σώμα κατά των με­τα­να­στών, τους φρά­χτες και τα ναρ­κο­πέ­δια.

III)Νο­μι­μο­ποί­η­ση όλων των με­τα­να­στών που επι­θυ­μούν να πα­ρα­μεί­νουν στη χώρα.

Η ιστο­ρία του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ απο­δει­κνύ­ει ότι η ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή απο­δί­δει –ακόμα και εκλο­γι­κά– και όχι η προ­σαρ­μο­γή στις πιέ­σεις και η διο­λί­σθη­ση σε συ­ντη­ρη­τι­κές κα­τευ­θύν­σεις.

 

6. Ποια διεύ­ρυν­ση του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ;

Αρ­χί­σα­με την πα­ρέμ­βα­σή μας με τη θέση που λέει ότι η διεκ­δί­κη­ση μιας κυ­βέρ­νη­σης της αρι­στε­ράς ταυ­τί­ζε­ται με την επι­μο­νή στην πο­λι­τι­κή ενό­τη­τας της αρι­στε­ράς, με τις συ­στη­μα­τι­κές πρω­το­βου­λί­ες του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ προς την κα­τεύ­θυν­ση του ΚΚΕ, της ΑΝΤΑΡ­ΣΥΑ και άλλων δυ­νά­με­ων της αρι­στε­ράς. Αυτήν τη «διεύ­ρυν­ση» θα συ­νε­χί­σου­με να υπο­στη­ρί­ζου­με ως προ­τε­ραιό­τη­τα.

Αυτός ο προ­σα­να­το­λι­σμός δεν εξαρ­τά­ται από τις λα­θε­μέ­νες απα­ντή­σεις των ηγε­σιών των άλλων σχη­μά­των. Όσο π.χ. η ηγε­σία του ΚΚΕ θα βυ­θί­ζε­ται πε­ρισ­σό­τε­ρο στον απο­μο­νω­τι­σμό, στην ιδιό­μορ­φη – έμ­με­ση αλλά σαφή – άρ­νη­ση των δυ­να­το­τή­των νίκης του κό­σμου μας, τόσο πε­ρισ­σό­τε­ρο και όχι λι­γό­τε­ρο ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να επι­μέ­νει, με σο­βα­ρό­τη­τα και υπευ­θυ­νό­τη­τα, στις πρω­το­βου­λί­ες κοι­νής δρά­σης και προ­ο­πτι­κής. Επί­σης, αυτός ο προ­σα­να­το­λι­σμός δεν βρί­σκε­ται σε καμιά αντί­φα­ση με τη διεκ­δί­κη­ση εκ μέ­ρους του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ με­γά­λων τμη­μά­των της κοι­νω­νι­κής βάσης της σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τί­ας. Αντί­θε­τα, η επι­μο­νή στους αγώ­νες, στη ρι­ζο­σπα­στι­κή πο­λι­τι­κή, στη δια­τύ­πω­ση εναλ­λα­κτι­κών πο­λι­τι­κών λύ­σε­ων, προ­σέλ­κυ­σε χι­λιά­δες και χι­λιά­δες λαϊ­κούς αν­θρώ­πους που πα­λαιό­τε­ρα ενα­πό­θε­ταν τις ελ­πί­δες τους στον σο­σιαλ­δη­μο­κρα­τι­κό δρόμο. Το 27% ήταν απο­τέ­λε­σμα μιας συ­νο­λι­κής δια­δρο­μής και στά­σης του ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ και όχι κά­ποιων «με­τα­γρα­φών».

Στις συν­θή­κες σήψης και κα­τάρ­ρευ­σης του ορ­γα­νω­μέ­νου κορ­μού του ΠΑΣΟΚ, ισχυ­ρι­ζό­μα­στε ότι ο ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ θα πρέ­πει να είναι διεκ­δι­κη­τι­κός και τολ­μη­ρός στη βάση, αλλά αντί­θε­τα εξαι­ρε­τι­κά προ­σε­κτι­κός στις με­τα­κι­νή­σεις «κο­ρυ­φής». Ομά­δες και στε­λέ­χη με κυ­βερ­νη­τι­κές ευ­θύ­νες, ή κε­ντρι­κούς πο­λι­τι­κούς ρό­λους, πι­στεύ­ου­με ότι δεν έχουν θέση ούτε στις ορ­γα­νώ­σεις, ούτε στα ψη­φο­δέλ­τια τους ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ.

Κο­σμάς Πάνος, Μέλος γραμ­μα­τεί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Κόκ­κι­νο

Μάρ­τα­λης Σω­τή­ρης, Ανα­πλη­ρω­μα­τι­κό μέλος γραμ­μα­τεί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΔΕΑ

Ντα­βα­νέλ­λος Αντώ­νης, Μέλος γραμ­μα­τεί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΔΕΑ

Πα­πα­κώ­στας Βα­σί­λης, Ανα­πλη­ρω­μα­τι­κό μέλος γραμ­μα­τεί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, Κόκ­κι­νο

Σα­που­νάς Γιώρ­γος, Μέλος γραμ­μα­τεί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΑΠΟ

Ψαρ­ρέ­ας Πέ­τρος, Ανα­πλη­ρω­μα­τι­κό μέλος γραμ­μα­τεί­ας ΣΥ­ΡΙ­ΖΑ, ΑΠΟ

 

ΣΥ.ΡΙΖ.Α ΑΓΡΙΝΙΟΥ-Εισήγηση για Πολιτικη Διακήρυξη απο τον Μιχάλη Βεργίστη (μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής-Πανελλαδικού Συντονιστικού ΣΥ.ΡΙΖ.Α

Στις 22/11, στην αίθουσα του Δημοτικού Πάρκου (που βρίσκεται και αυτο στο στόχαστρο της μνημονιακής κομπανίας) ,έγινε συνέλευση των μελών του ΣΥΡΙΖΑ Αγρινίου ,με θέμα τη συζήτηση πάνω στην πρόταση της Πολιτικής Διακύρηξης η οποία θα συζητηθεί θα εμπλουτιστεί  και σε σημεία θα αλλάξει απο το σώμα των εκλεγμένων αντιπροσώπων  των οργανώσεων ΣΥΡΙΖΑ στην Πανελλαδική Συνδιάσκεψη στην Αθήνα. 
Την πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ εισηγήθηκε ο Μιχάλης Βεργίτσης (στέλεχος της Διεθνιστικής Εργατικής Αριστεράς) και μέλος της Οργανωτικής Επιτροπής και του Πανελλαδικού Συντονιστικού του ΣΥΡΙΖΑ.
Ακολουθούν links με δηλώσεις του Μ. Βεργίτση για τα θέματα του φασισμού, των απολύσεων και για την κυβέρνηση της Αριστεράς.

http://www.youtube.com/watch?ιστιv=xd8vUfpsuIo&feature=player_embedded
http://www.youtube.com/watch?v=gRZ3JoLdA1s&feature=player_embedded
http://www.youtube.com/watch?v=VAyQJGb3dj8&feature=player_embedded

Σχόλιο :

1)Να τελειώνουμε με τους στρατηγούς χωρίς στρατούς και αυτο αφορά και τον απερχόμενο και τον νυν Συντονιστη του ΣΥΡΙΖΑ ΑΓΡΙΝΙΟΥ.Ο πρώτος αποτελούσε δύναμη αδράνειας. Ο δεύτερος και νυν, προφανώς δεν εξελέγει λόγω της πολιτικής δράσης του στο Αγρίνιο, αλλά γιατι για πολλούς συντρόφους λειτούργησε το μη χείρον βέλτιστον. Αν δεν αποκατασταθεί η αριστερή συλλογικότητα στο ΣΥΡΙΖΑ Αγρινίου θα εχει και αυτος την ίδια μοίρα , απαξίωση στα μάτια φίλων και αντιπάλων , πλήττοντας βέβαια την υπόσταση του ΣΥΡΙΖΑ.

2)Οσοι κόπτονται όψιμα για την θρησκευτική τήρηση των εγκυκλίων του ΣΥΡΙΖΑ (να ψηφίζει κάποιος για αντιπροσώπους στο συνέδριο στην πρώτη του εμφάνιση στην ίδια την ψηφοφορία, χωρίς κανένα κριτήριο πέρα απο το οτι ενας μηχανισμός του παρελθόντος τον καλεί με τα παλαιά τερτίπια του Πασοκικού μηχανισμού) είναι καραμπινάτη εισαγωγή της σοσιαλδημοκρατικής σχέσης μέλους-κόμματος ,δηλ.του ψηφοφόρου και του αυλικού των πολιτευτών. Ο νέος συντονιστής, η "αριστερά" στα λόγια και άλλοι ηταν πολιτικά και ηθικά υποχρεωμένοι να επιδιώξουν ψηφοφορία του σώματος και να θέσουν την κόκκινη γραμμή πάνω στο τί ΣΥΡΙΖΑ ΘΈΛΟΥΜΕ. Οι συμφωνίες που δεν τηρούνται δεν είναι ο καλύτερος οιωνός για τη ΣΥΜΠΑΡΑΤΑΞΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ. Ας τους θυμήσουμε οτι 3 τουλάχιστον εγκύκλιοι που καλούσαν και με την έμφαση της απεύθυνσης του Δ.Βίστα στη διοργάνωση 3 διαφορετικών διαδηλώσεων-εκδηλώσεων γράφτηκαν στα παλαιότερα των υποδημάτων των πιστών της εγκυκλίου που βολεύει να ψηφίσουν άγνωστοι μεταξυ αγνώστων.

3)Δεν ισχυριζόμαστε οτι συντελείται κάποια συντηρητική αναδίπλωση ,αλλα έρχονται μέρες που δικάζουν και η βάση καλείται να παίξει τον κυρίαρχο ρόλο.Και επειδή εντοπίσαμε ιπτάμενο καλάμι "γραμματέα",λες και είμαστε στο ΚΚΣΕ ,ας προσγειωθεί ο καβαλάρης στο ρόλο του συντονιστή,δεν εκπροσωπεί τίιποτα άλλο και ας συντονίσουμε όντως τις δυνάμεις στην πραγματική αντίσταση που χρειάζεται ο κόσμος της εργασίας.
                                                                  Παντελής Μέλιος ΣΥ.ΡΙΖ.Α ΑΓΡΙΝΙΟΥ

Τμήμα αυτοδιοίκησης ΣΥ.ΡΙΖ.Α-ΕΚΜ για τις απολύσεις σε ΟΤΑ-Πρόνοια

 ΟΙ ΑΠΟΛΥΣΕΙΣ ΤΩΝ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΙΔΙΩΤΙΚΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ (ΙΔΑΧ)

ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ Η ΑΡΧΗ

                                                                                

                                                              (τμήμα Αυτοδιοίκησης

                                 ΣΥ.ΡΙΖ.Α-Ε.ΚΜ)

 

  Με εσωτερικό κείμενο που παραπλανητικά ονομάζεται ΄΄Διαθεσιμότητα –Ενταξη υπαλλήλων στο Πρόγραμμα Κινητικότητας ΄΄το Υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης επιβεβαιώνει την ετσι κι αλλιώς γνωστή ρήτρα του Μεσοπρόθεσμου ,για μετατάξεις και απολύσεις υπαλλήλων.

 

Είναι προφανές ότι στο σχεδιασμό της κυβέρνησης και της Τρόικας για ενα ''δήθεν'' επιτελικό κράτος δεν χωρούν υπάλληλοι των κατηγοριών Δ.Ε σήμερα και Υ.Ε αύριο.

 

Οι εργαζόμενοι ΙΔΑΧ θα είναι οι πρώτοι που θα αντιμετωπίσουν το φάσμα των απολύσεων.Αν το επιτρέψουμε δεν θα είναι οι μοναδικοί.Γνωρίζουμε καλά πως οι πρώτες απολύσεις ,θα «νομιμοποιήσουν»  το δεύτερο κύμα απολύσεων και αν περάσουν θα επιβάλλουν την εργασιακή Κινεζοποίηση ,με ενα τελικό κύμα απολύσεων.

 

Τα μέτρα  του τρίτου Μνημονίου οδηγούν σε χιλιάδες απολύσεις στους Ο.Τ.Α και σε όλη την Κοινωνική Πρόνοια. Οδηγούν σε κατάρευση των υπηρεσιών που συναλάσονται με την συντριπτική αριθμητικά λαική πλειοψηφία.Ανοίγουν το δρόμο για την πλήρη ιδιωτικοποίηση και την «ανταποδότικότητα» των Ο.Τ.Α και της Πρόνοιας.Ανταποδοτικοί είναι οι οργανωσμοί.Επιστρέφουν σε υπηρεσίες τους φόρους του λαού.Το πρόβλημα είναι οτι η Μνημονιακές πολιτικές ,συντρίβοντας την κρατική επιχορήγηση,εξωθούν τις δημοτικές αρχές σε ιδιωτικοποιηση τομέων κοινοφελούς δράσης.

Το κόμμα του Μνημονίου εχει στο στόχαστρο την αποκομιδή των απορριμάτων,τις προνοιακές δομές,το πράσινο της πόλης, τις αθλητικές  και πολιτιστικές δραστηριότητες,τον ηλεκτροφωτισμό.Μεγάλα οικονομικά συμφέροντα και ντόπια αρπακτικά της ανεξέλεγκης αγοράς επενδύουν στην εξαθλίωση του εργατικού δυναμικού και τη συντριβή κάποιων απο τις ντόπιες παραγωγικές δομές.

ΜΕ ΤΗΝ ΚΛΙΜΑΚΩΣΗ ΤΩΝ ΑΓΩΝΩΝ ΜΑΣ :

• Καλούμε τους αιρετούς να αρνηθούν να δώσουν στοιχεία και με κάθε τρόπο να δυσχεράνουν αυτη την πολιτική.Είναι η ώρα της διαφοροποίησης και της ανατροπής.
• Στόχος όλων μας είναι να μην εφαρμοστούν τα μέτρα και να ανατραπούν κυβέρνηση και μνημονιακές πολιτικές.

 

Οι εργαζόμενοι ,η κοινωνία ,οι αιρετοί,τα συνδικάτα και οι επαγγελματικοί σύλλογοι ,πρέπει να είναι οι φορείς της συλλογικής αντίστασης και οι υπερασπιστές του Δημόσιου και Κοινωνικού χαρακτήρα της αυτοδιοίκησης.

Απαιτούμε την άμεση σύγκλιση της ΚΕΔΕ για να αποτρέψουμε την κατάρευση και να ανατρέψουμε τις μνημονιακές πολιτικές.

 

     ΜΕ ΑΓΩΝΕΣ ΚΑΤΑΚΤΑΜΕ ΤΑ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΑ ΜΑΣ.

            ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΩΡΑ !!!

 

                                                           ΣΥ.ΡΙΖ.Α –Ε.Κ.Μ

                                                ΤΜΗΜΑ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΣΗΣ

 

 

Σχόλιο ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΑΓΩΝΑ : ολοι στο πλευρό των εργαζομένων στην τοπική αυτοδιοίκηση ,στη Βοήθεια στο σπίτι,στους νοσοκομειακούς.

         ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ-ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΟΣ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ

                                         ΝΙΚΗ